برآن سرم که ز دامن برون کشم پا را

به جیب آبله ریزم غبار صحرا را

به سعی دیدة حیران دل از ثپش ننشست

گهرکند چه قدر خشک آب دریا را

اثرگم است به گرد کساد این بازار

همان به ناله فروشید درد دلها را

ز خویش گم شدنم کنج عزلتی دارد

که بار نیست در آن پرده وهم عنقا را

زبان درد دل آسان نمی توان فهمید

شکسته اند به صد رنگ شیشهٔ ما را

فضای خلوت دل جلوه گاه غیری نیست

شکافتیم به نام تو این معما را

نگاه یار ز پهلوی ناز می بالد

به قدرنشئه بلند است موج صهبا را

مخور فریب غنا از هوس گدازی یأس

مباد آب دهد مزرع تمنا را

ز جوش صافی دل ، جسم ، جان تواند شد

به سعی شیشه پری کرده اند خارا را

به غیر عکس ندانم دگر چه خواهی دید

اگر در آینه بینی جمال یکتا را

به ففر تکیه زدی بگذر از تملق خلق

به مرگ ریشه دواندی درازکن پا را

چه سان به عشرت واماندگان رسی بیدل

به چشم آبلهٔ پا ندیده ای ما را